က်ေနာ္တို႔ထဲကၾကယ္ကေလးတစ္လံုးေၾကြက်ခဲ့တာပါ။က်ေနာ္တ္ို႔လွမ္းဆြဲမထားႏိုင္ခဲ့ၾကလို႔ အေတာ့္ကိိုဝမ္းနည္းေၾကကြဲခဲ့ရတယ္။က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ မ်က္ရည္ကေလးစမ္းတမ္းစမ္းတမ္းနဲ႔ သူမလိုက္သြားရာအရပ္ဆီဝိုင္းျပီး ေငးေမာေနမိၾကတယ္..။က်ေနာ္တို႔အေပၚေလာကဓံရဲ့ပထမဦးဆံုး ထိုးႏွက္ခ်က္ျဖစ္တာမို႔ အေတာ္ကေလးကိုခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ရက္ကိုလစားေတာ့လည္းခြဲခြါသြားသူ အတြက္အရိုးပဲက်န္တတ္ပါတယ္။သူ႔ခရီးလမ္းသူေလွ်ာက္လွမ္းသြားခဲ့ျပီမို႔ ေနာက္ေတာ့လည္းက်ေနာ္တို႔ေနသားက်ခဲ့ပါျပီ....။
က်ေနာ့္ဘဝတစ္သက္တာမွာ လျပည့္ဝန္းမ်က္ႏွာေလးဆိုလို႔တစ္ခါပဲျမင္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ ျပည့္ဝန္းၾကည္ျမလွတဲ့လမင္းၾကီးေတာင္သူ႔ေလာက္ၾကက္သေရမရွိဘူးလို႔ထင္ခဲ့မိတဲ့အခ်ိန္ဟာ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တုန္းကေပါ့။ေက်ာင္းေတာ္မွာေတာ့ၾကယ္ငါးပြင့္လို႔ေတာင္တင္စားခံခဲ့ရတဲ့ သူမအပါအဝင္သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္တို႔ဟာတတြဲတြဲနဲ႔ဖြဲ႕စည္းပံုအလြန္ခိုင္ျမဲခဲ့ၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာက်ေနာ္ဟာတစ္ကိုယ္ေတာ္ၾကယ္တစ္ပြင့္......။
တစ္ေန႔........
က်ေနာ္အေၾကာ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာဘူးသီးေၾကာ္မွာစားေနတုန္းသူမတို႔အုပ္စုေရာက္ရွိလာျပီး ဝိုင္းခ်င္းကပ္လ်က္စားပြဲခံုမွာထိုင္ၾကတယ္.။ရုတ္တရက္လွည့္ၾကည့္မိလိုက္တဲ့က်ေနာ္......................။
အေမွာင္မ်က္ဝန္းအာရံုထဲလျပည့္စက္ဝိုင္းၾကီးပစ္ဝင္လာသလိုမ်ိဳးခံစားလိုက္ရတယ္။
ဒါဟာသာမန္လူတစ္ေယာက္ရဲ့ႏွလံုးခံုစက္ကိုကံတရားကစတင္ႏွိဳးေဆာ္လိုက္ျခင္းလည္းျဖစ္ႏို္င္ပါတယ္။ သူမကိုဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ရိပ္မိသြားျပီးက်ေနာ့္ကိုတန္ျပန္အၾကည့္မ်ားနဲ႔ခံပစ္ေတာ့တယ္။
ဒီတြင္ပဲအဖိုနဲ႔အမ မတူညီတဲ့လွ်ပ္စစ္ၾကိဳးစႏွစ္ခုထိခတ္သြားသလိုမ်ိဳး၊ မိုးၾကိဳးမဟုတ္တာေတာင္မွ မီးေတာ့အနည္းငယ္ပြင့္ေကာင္းပြင့္လိမ့္မယ္လို႔တထစ္ခ်ယံုၾကည္ရပါတယ္။ဒါေပမယ့္ႏွစ္ဦးစလံုးရဲ့
အိေျဒ႖ကဖံုးကြယ္ႏိုင္လြန္းသျဖင့္ဘာမွမျဖစ္သလိုရွိခဲ့ၾကပါရဲ့။သူမအဖို႔ေတာ့ဘယ္လိုရွိမလဲက်ေနာ္မသိဘူး။
က်ေနာ္ေတာ့အဲဒီညကအိပ္မက္ထဲ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီမက လျပည့္ဝန္းၾကီးသာလို႔...။
ေနာက္ေတာ့က်ေနာ္ဟာသူတို႔ငါးေယာက္ထဲကသူမကိုအလြန္အမင္းစိတ္ဝင္စားသြားေတာ့ သူမဟာ လျပည့္ဝန္းအျဖစ္ပိုမိုခိုင္ျမဲသြားျပီးက်န္တဲ့ေလးေယာက္ကေတာ့အရန္ၾကယ္ေလးလံုးျဖစ္သြားေတာ့တယ္။
ဒါေပမယ့္က်ေနာ္ဟာလျပည့္ဝန္းၾကည့္သူပါ။
လျပည့္ဝန္းၾကီးကိုရင္ထဲျပဳတ္က်ေအာင္ေျခြခ်မယ့္တံခ်ဴတံတစ္ေခ်ာင္းမဟုတ္ခဲ့ပါ။ ပန္းပန္လိုေသာ္လည္း ပန္းမခူးဝံ့သူက်ေနာ္မ်ိဳး ဥယ်ာဥ္မွဴးပါ။တကယ္လို႔မ်ားသူမဟာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္အျဖစ္ အေယာင္ေဆာင္ျပီးက်ေနာ့္ႏွလံုးသားသစ္ကိုင္းမွာလာနားမယ္ဆိုရင္ေတာ့...
က်ေနာ့္အတြက္စိတ္ကူးယဥ္လြန္ျခင္းသာျဖစ္ပါလိ္မ့္မယ္။ မွန္ပါတယ္။
သူမရဲ့မိဘေတြဟာလက္ညွိဳးညႊန္ရာေရႊျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဂုဏ္ဓနတန္ခိုးရွင္ေတြပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့မိရိုးဖလာဆင္းရဲႏြမ္းပါးခဲ့တဲ့ေက်ာမြဲျပိတၱာတစ္ေကာင္ေပါ့။
ဒီေတာ့အနိမ့္အျမင့္ကေတာင္ထိပ္နဲ႔ေတာင္ေျခလိုကြာျခားလြန္းလွပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ခုန္ခဲ့တဲ့ႏွလံုးကို သူမမသိခင္အသာဖံုးဖိျပီးမိတ္ေဆြအျဖစ္နဲ႔ပဲက်ေနာ္ဟာရိုးသားစြာ သရုပ္ေဆာင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
အမွန္တကယ္လည္းသူမတို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ဟာက်ေနာ့္အေပၚအစ္ကိုအရင္းတစ္ေယာက္လိုပဲ မွတ္ပံုတင္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ဒီအတြက္က်ေနာ္ဟာတစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ဝမ္းသာၾကည္ႏူးခဲ့ရပါတယ္။
ဒီလိုရိုးသားစြာဆက္ဆံခြင့္ရတဲ့အတြက္စစ္မွန္တဲ့ခင္မင္မွဳ႕ေတြျဖစ္ေပၚလာျပီး
ယခင္ၾကယ္ငါးပြင့္ရဟိုတယ္တစ္ခုဟာၾကယ္ေျခာက္ပြင့္အျဖစ္အဆင့္တိုးျမွင့္သတ္မွတ္ျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာက်ေနာ္ဟာသူတို႔ရဲ့နာမည္မ်ားကိုေခၚေနၾကအတိုင္းအလြတ္ရလာပါတယ္။
ခင္ႏွင္းသူဇာ၊မိုးမာလာ၊ၾကည္ျပာရႊန္းဝင့္၊ခိုင္ဇင္တင့္၊မိုးျမင့္ဝန္းဝါ ဆိုတဲ့ၾကယ္စင္ငါးလံုးၾကားကို ထိုးက်လာတဲ့အရန္ျဂိဳလ္တစ္လံုးရဲ့အမည္သညာကေတာ့ ႏိုင္မိုးေစြ၊၊ ဒါေပမယ့္.......။
သူတို႔က်ေနာ့္ကို ကိုႏိုင္ၾကီးလို႔ဝိုင္းျပီးကင္ပြန္းတပ္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ႏိုင္မိုးေစြဆိုတဲ့အမည္ရင္းဟာ တံတားေဆြးျပီးက်ိဳးက်သလိုမ်ိဳး 'ႏိုင္' ဆိုတဲ့တိုင္တစ္လံုးပဲေထာင္ရက္သားက်န္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္သူမကေတာ့ 'ၾကီး' ထည့္မေခၚရက္ရွာပါဘူး။ ကိုႏိုင္လို႔ပဲတယုတယေခၚဆိုခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲက်ေနာ္ဟာ ေရေခါင္းထိုးတဲ့ျမစ္ကမ္းပါးလိုတစ္စတစ္စျပိဳက်၊၊ ဒါေပမယ့္က်ေနာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲဝမ္းနည္းစရာတစ္ခုကက်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ရဲ့မိတ္ဖြဲ႔စာအုပ္ေလးထဲက စာမ်က္နာတစ္ရြက္ဟာရုတ္တရက္ဆုတ္ျဖဲခံလိုက္ရပါတယ္....။ ပံုပမာျပရမယ္ဆိုရင္ေတာ့
လက္ေျခာက္ဖက္ရွိတဲ့နတ္ရုပ္ကေလးတစ္ရုပ္ရဲ့လက္တစ္ဖက္ျပတ္က်သြားသလိုမ်ိဳးေပါ့။
ခင္သူဇာသူ႔ခ်စ္သူေနာက္လိုက္သြားျပီတဲ့။
က်ေနာ္တို႔ထဲကၾကယ္ကေလးတစ္လံုးေၾကြက်ခဲ့တာပါ။က်ေနာ္တ္ို႔လွမ္းဆြဲမထားႏိုင္ခဲ့ၾကလို႔ အေတာ့္ကိိုဝမ္းနည္းေၾကကြဲခဲ့ရတယ္။က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ မ်က္ရည္ကေလးစမ္းတမ္းစမ္းတမ္းနဲ႔ သူမလိုက္သြားရာအရပ္ဆီဝိုင္းျပီး ေငးေမာေနမိၾကတယ္..။က်ေနာ္တို႔အေပၚေလာကဓံရဲ့ပထမဦးဆံုး ထိုးႏွက္ခ်က္ျဖစ္တာမို႔ အေတာ္ကေလးကိုခံစားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ရက္ကိုလစားေတာ့လည္းခြဲခြါသြားသူ အတြက္အရိုးပဲက်န္တတ္ပါတယ္။သူ႔ခရီးလမ္းသူေလွ်ာက္လွမ္းသြားခဲ့ျပီမို႔ ေနာက္ေတာ့လည္းက်ေနာ္တို႔ေနသားက်ခဲ့ပါျပီ....။
က်န္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္ကိုပဲကြန္အိမ္ျပန္ဖြဲ႔ျပီးစာသင္ခန္းရက္စြဲမ်ားစြာကိုျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။
ၾကယ္တစ္လံုးပဲေၾကြပါ့မယ္လို႔ဘယ္တုန္းကမွအာမမခံခဲ့တဲ့ညေကာင္းကင္ဟာရုတ္တရက္ ရက္စက္စြာၾကယ္တစ္လံုးကိုေျခြခ်လိုက္ျပန္ပါျပီ။မိုးေပၚကက်ေနာ္တို႔သစ္ကိုင္းရဲ့ပန္းကေလး မိုးမာလာေၾကြျပန္ျပီတဲ့။ မိဘေတြကအတင္းေပးစားလို႔ေလွ်ာင္ေနာက္ဆံထံုးပါျဖစ္ကာက်ေနာ္တို႔ဆီ မိုးမာလာမလာႏိုင္ရွာေတာ့ပါဘူး။
ဒီေတာ့မိုးမာလာလည္းက်ေနာ္တို႔ရဲ့မိတ္ဖြဲ႔စာအုပ္ကေလးထဲကထြက္က်သြားတဲ့စာရြက္တစ္ရြက္ေပါ့။
သည္လိုနဲ႔က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ဟာသေဘၤာတစ္စင္းရဲ့
အင္ဂ်င္စက္ေလးလံုးပမာဆက္လက္ခုတ္ေမာင္းခဲ့ရတယ္။
ေလာကနိယာမတစ္ခု၊
ေပါင္းစည္းလာသူမွန္သမွ်တေန႔က်ရင္ခြဲခြါၾကရမယ္လို႔ေဟာကိန္းပံုေသနည္းထုတ္ထားတဲ့အတြက္ လူသားသမင္ပ်ိဳတစ္အုပ္ကိုကံၾကမၼာက်ားဆိုးကလစ္ရင္လစ္သလိုဝင္ဆြဲသြားမွာျဖစ္ပါတယ္။
အႏွစ္ႏွစ္အလလသံေယာဇဥ္ခ်င္းေသြးေႏွာလာၾကျပီးမွရုတ္တရက္ျပတ္ျပတ္က်တတ္တဲ့ၾကိဳးေတြကို ႏွလံုးသားရွိသူတိုင္းနာၾကည္းေကာင္းနာၾကည္းမိၾကပါလိမ့္မယ္။
ဘယ္လိုပင္နာၾကည္းနာၾကည္း၊ေလာကနိယာမရဲ့အပစ္အခတ္ကေတာ့ လက္ေလွ်ာ့ေပးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေဟာ....ၾကည့္ပါဦး။ကံၾကမၼာဓားကျဖတ္ခ်လိုက္ျပန္ျပီၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း။
ၾကည္ျပာရႊန္းဝင့္
သူ႔မိသားစုအေျခအေနအရႏိုင္ငံျခားကိုထြက္ခြါသြားရျပီတဲ့။
က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ 'ဟင္' ကနဲအာေမဋိတ္သံတစ္ခုတစ္ျပိဳင္ထဲေပါက္ကြဲသြားတယ္။
ရင္ထဲမွခင္မင္မွဳ႕မ်ိဳးပင္တစ္ပင္ထပ္မံဆြဲႏွဳတ္ခံရသလိုမ်ိဳး ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္အေရာင္မွိန္သြားတဲ့ပန္ခ်ီကားတစ္ခ်ပ္အတြက္ေတာ့တမင္ေမ့ပစ္ျခင္းမွအပအျခားဘာမွ ေပးစြမ္းစရာဆုလာဘ္မရွိျပီ။ဖြဲ႔တည္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ဥယ်ာဥ္ကေလးကိုသာ
ပန္းမေၾကြေတာ့တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာရေတာ့မွာေပါ့။
ဒီတကၠသိုလ္ရဲ့ျဖတ္သန္းခ်ိန္ငါးႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာဘာေတြထပ္မံပဲ့က်ဥိးမလဲ။
အရာရာဟာအတူယွဥ္တြဲျပီးပန္းဝင္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ဒါေပမယ့္အသိတရားႏုသူေတြဆိုေတာ့ထိုင္ေနက်
စားပြဲဝိုင္းထဲမွာကုလားထိုင္ေတြတစ္လံုးျပီးတစ္လံုးလြတ္သြားေနၾကတဲ့ကိစၥ သတိရလာတဲ့အခါတိုင္း ေၾကကြဲမွဳ႕ကမက်က္ႏိုင္တဲ့အနာေဟာင္းေတြလိုျပန္ျပန္ျဖစ္ေပၚခံစားၾကရပါတယ္။ ဒီအျဖစ္သနစ္ဒီေဝဒနာေတြဟာခံစားရအလြန္ခက္ထန္ေၾကာင္းက်န္ရစ္သူသူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ လံုးဝနားလည္လာခဲ့ပါျပီ။ဒါေၾကာင့္မို႔ၾကိဳးကိုခိုင္ျမဲသထက္ခိုင္ျမဲေအာင္ သံုးလြန္းတင္က်စ္ျပီး ၾကယ္မေၾကြေအာင္တစ္ဦးကိုတစ္ဦးအပိုင္ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ၾကတယ္..။
ဒီမိတ္ဖြဲ႕စာအုပ္ေလးထဲကခြဲမသြားေၾကးဆိုတဲ့ကတိေတြနဲ႔ဘုရားမွာသစၥာဆိုလိုက္ၾကတယ္။ ဒီတြင္ပဲပန္းေၾကြတတ္တဲ့သစ္ပင္ေတြေအာက္ကလမ္းကေလးေပၚမွာသံုးခုပူးအရိပ္တစ္ခုကိုအျမဲေတြ႔ေနရ ေတာ့တယ္။ဒါေပမယ့္အဲဒီအရိပ္ဟာလည္းခိုင္ျမဲျခင္းသေဘာမရွိတဲ့အတြက္ရုတ္တရက္ အရိပ္စတစ္စဟာလမ္းေဘးမွာပံုလ်က္သားလဲက်ခဲ့ျပန္ေလျပီ။
ခိုင္ဇင္တင့္ကားတိုက္ခံရလို႔တဲ့..။
'ဟင္'
ဒီတစ္ခါမွာေတာ့အလန္႔တၾကားေအာ္လိုက္မိတဲ့အာေမဋိတ္သံဟာ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္မရွိလွေတာ့ပါဘူး။
ႏွဳတ္ခမ္းေပါက္ႏွစ္ေပါက္ထဲကထြက္လာတဲ့အံ့ၾသမွဳ႕ဟာဘယ္အတိုင္းအတာထိစည္ပင္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ...။
အဲဒီေန႔ညကက်န္ခဲ့သူက်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့တစ္ခုထဲေသာအိပ္မက္ျခံစည္းရိုးကို ေက်ာ္နင္းျပီးဝိဥာဥ္အျဖစ္နဲ႔ ခိုင္ဇင္တင့္လာျပီးကိုယ္ေယာက္ျပရွာေသးတယ္။
တေန႔....
က်ေနာ္မိတ္ဖြဲ႔စာအုပ္ေလးကိုတယုတယလွန္ၾကည့္မိလိုက္တယ္။ ေၾသာ္...စာရြက္ကေလးႏွစ္ရြက္ပဲက်န္ပါေတာ့လား...။ ကံၾကမၼာကတစ္ရြက္ျပီးတစ္ရြက္ဆုတ္ျဖဲလိုက္တာက်ေနာ္ရယ္၊လျပည့္ဝန္းတစ္စင္းရယ္၊ဒါပဲက်န္ေတာ့တယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ဒီၾကိဳးႏွစ္ေျခာင္းလည္းျပတ္ဥိးမွာလား..။က်ေနာ္တို႔အနာဂတ္ကိုမေတြးရဲၾကဘူး။
ေဝးလြင့္သြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကိုသတိရလာေတာ့သူမရဲ့မ်က္ႏွာေပၚမွာမ်က္ရည္စီးေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္း ျဖစ္သြားတယ္။က်ေနာ့္ပုဝါေလးလည္းသူမရဲ့မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ေျခာက္တယ္လို႔မရွိေတာ့ဘူး။
က်ေနာ္ေငးေမာေနျပန္ရင္လည္းလက္ေမာင္းကိုသူမရဲ့လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားနဲ႔ဆုပ္နယ္ျပီး ဟန္အမူအယာေလးတြဲ႔တြဲ႔မ်ားနဲ႔ေခ်ာ့ေမာ့ေနရွာတာလည္းအၾကိမ္ၾကိမ္၊၊ ဒီလိုနဲ႔စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးတစ္ရြက္ေလနဲ႔အတူေမ်ာပါလာခဲ့ရာလမ္းဆံုးတစ္ခုမွာ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမကျပံဳးရႊင္စြာၾကိဳလင့္ရင္းသူမနဲ႔က်ေနာ့္ကိုပညာတတ္လက္မွတ္အပ္ႏွင္းလိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကမိုးျမင့္ဝန္းဝါဟာက်ေနာ့္အတြက္ဘြဲ႕ဝတ္စံုမွအစအားလံုးကိုအကုန္အက်ခံ တာဝန္ယူေပးခဲ့တယ္။ေငြေၾကးကေတာ့သူ႔မိဘေတြဆီမွတဆင့္ျမစ္ဖ်ားခံလာတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ဟာမိုးျမင့္ဝန္းဝါရဲ့အေမ၊အေဖတို႔နဲ႔လံုးဝရင္းႏွီးသြားခဲ့တယ္။
ဒီေတာ့မွပဲသူမရဲ့မိခင္ဖခင္တို႔ဟာဂုဏ္ဓနမို႔ေမာက္သူမ်ားမဟုတ္ေၾကာင္းက်ေနာ္နားလည္လာရတယ္။ က်ေနာ့္အေပၚမွာလည္းသမီးရဲ့ရိုးသားတဲ့မိတ္ေဆြအျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳထားေၾကာင္း ထင္ရွားေပၚလြင္လြန္းပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ကြာျခားလြန္းတဲ့ၾကယ္တာရာႏွစ္ခုကိုေပါင္းကူးဖို႔ဆိုတာမျဖစ္ႏိုင္တဲ့အိပ္မက္ပဲလို႔ အစကတည္းကခံယူထားခဲ့တဲ့က်ေနာ္..။
မိတ္ဖြဲ႔စာအုပ္ေလးကိုအသာလွန္လိုက္တယ္။အဲဒီမ်ာတင္မွင္ရည္က်ဲက်ဲနဲ႔ဘဝကဗ်ာေတြေရးထားတဲ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ပိုင္စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ကိုကံၾကမၼာလက္မဦးခင္က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ဆြဲျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ရိုင္းစိုင္းစြာအေဝးတေနရာဆီကိုရြက္လႊင့္ထြက္ေျပးခဲ့ပါတယ္။ က်န္ရစ္သူေတာ့ဘယ္လိုျဖစ္က်န္ခဲ့မလဲမသိ၊ထြက္ေျပးသူအတြက္ကေတာ့တမင္အသည္းညွာျဖတ္ခ်လာရတဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္မျမင္ရတဲ့ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကေတာ့ အမွ်င္တန္းစြာနဲ႔ကပ္ပါလာခဲ့တာကိုလည္းရိပ္မိခဲ့ပါတယ္..။ ရုပ္တရားျဖစ္တဲ့လူျခင္းခြဲခြါလာရေပမယ့္နာမ္သေဘာျဖစ္တဲ့သံေယာဇဥ္ကေတာ့ တစ္သက္တာၾကာမွ်င္တန္းေနမွာပါပဲ
ဆိုတာကိုေတာ့ကိုယ္တိုင္ၾကိဳးျပတ္က်မွပဲက်ေနာ္သေဘာေပါက္သြားတယ္။
မူရင္းေရးသူ
(တင္ႏိုင္ဝင္း/ထမင္းေဈးျမိဳ႕)
အမွတ္၃၁၀မေဟသီရုပ္စံုမဂၢဇင္းမွႏွစ္သက္မိေသာပို႔စ္ေလးတစ္ပုဒ္မို႔ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
ကိုယ္တိုင္ေရးေတြကအျဖစ္မရွိလို႔..:P :P
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
ခ်င္းကေလး
့
လၿပည့္ဝန္းေလးအေၾကာင္း လာဖတ္တယ္...:)
ေက်းဇူးမမ... မမေရးခိုင္းတာေလးေရးပါ့မယ္မမေရ.. သူမ်ားေရးတဲ့တဂ္ပို႔စ္ေတြေစာင့္ေနလို႔ပါေနာ္...:-)
ခ်င္းေလးေရ
ဖတ္သြားပါၿပီေနာ္...
ခ်မ္းေၿမ့ပါေစ
အားေပးသြားပါတယ္ ခ်င္းေလးေရ။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္