Khin Maung Chin

ထိုအခိုက္မွာပင္သူတို႔ထိုင္ေနၾကေသာအပင္ၾကီးေအာက္ရွိခံုတန္းႏွင့္အနီးဆံုးေသာစားပြဲဝိုင္းမွ ေငြရွင္းျပီးၾက၍ကေလးလူၾကီးမက်န္
တစ္ဝိုင္းလံုးထျပန္ၾကေလရာ အုပ္ထိန္းသူဟုထင္ရေသာမိန္းမၾကိးတစ္ဥိးက ေငြႏွစ္ရာတန္တစ္ရြက္ကိုထုတ္ကာအနားရွိစားပြဲထိုး
ကို ေဘာက္ဆူးသေဘာမ်ိဳးျဖင့္ေပးလိုက္ေလသည္။ ထိုသို႔ေငြႏွစ္ရာကိုေပးလိုက္သည္ကိုသာျမင္လိုက္ရေသာ(စားေသာက္ခေငြရွင္း
တာကိုမျမင္လိုက္မိပဲ)ျဖဴတုတ္ကဝမ္းသာအားရပင္...

 

''ဒါကလြယ္ပါတယ္သားၾကီးရာ..ျမိဳ႕ထဲသြားတဲ့လိုင္းကားေတြစီးမယ္၊ျမိဳ႕ထဲေရာက္ရင္ 

ေမးစမ္းျပီးသြားလိုက္ရံုေပါ့..ဘာခက္တာမွတ္လို႔..''

''ဒါဆိုမင္းေရွ႕ကေနသြားေနာ္''

''စိတ္ခ်ပါသားၾကီးရာ..က်ေနာ္ဒီေလာက္လည္းမညံ့ေသးပါဘူး..လာသြားၾကစို႔ဗ်ာ''

ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ေျမွာက္ေပးမွဳ႕နဲ႔ပဲသူတို႔တစ္အုပ္စုလံုးလူစည္ကားရာပန္းျခံတစ္ခုထဲက

ေခတ္မွီကစားကြင္းတစ္ခုဆီခ်ီတက္ျဖစ္သြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ......

''သားၾကီး.က်ေနာ္တို႔ဗိုက္ဆာလာျပီဗ်''

''ငါလည္း ဟိုဟာစီးလိုက္..ဒီဟာစီးလိုက္နဲ႔ေမာျပီး ဗိုက္ေတြဆာေနတာပါပဲကြာ''

''ဒါဆိုလည္းေဟာ ဟိုကျမင္ေနရတဲ့ဆိုင္မွာတစ္ခုခုဝယ္စားၾကရေအာင္လားသားၾကီးရာ''

အဆင့္ျမင့္ကစားကြင္းထဲမွာေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ကစားၾကျပီးတဲ့ေနာက္ ေနမိုးေအာင္အပါအဝင္ကေလးတစ္သိုက္ရဲ့
ေမာပမ္းဆာေလာင္စြာ ေတာင့္တေနၾကတဲ့အခါေလးပါ..။

''ဘယ္သြားစားလို႔ျဖစ္မလဲကြ..ဆိုင္ၾကီးကအၾကီးၾကီးမင္းမျမင္ဘူးလား.. ပိုက္ဆံအၾကီးၾကီးေပးရမွာေပါ့ကြ''

''သားၾကီးမွာ ပိုက္ဆံရွိေသးတယ္မဟုတ္လားဗ်''

''ရွိေတာ့ရွိတာေပါ့ကြ..ဒါေပမယ့္ငါ့မွာရွိတဲ့ပိုက္ဆံကေသးေသးေလး.. ေလာက္မွာမဟုတ္ဘူးေလကြာ''

''က်ေနာ့္ကိုျပပါသားၾကီးရာ....ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရွိေသးလဲဆိုတာ''

''ေရာ့..ဒီမွာ..ငါ့မွာရွိတာဒါအကုန္ပဲ''

ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲမွလက္က်န္ေငြမ်ားကို ထုတ္ယူကာေကာင္ေလးျဖဴတုတ္ 

လက္ထဲကိုထည့္ေပးလိုက္ေလေတာ့သည္။ ျဖဴတုတ္ကေနမိုးႏိုင္၏အိတ္ထဲသို႔ျပန္ထည့္ထားေပးလိုက္ေလ၏.။

က်န္ေသာကေလးမ်ားကား စားေသာက္ဆိုင္ထဲမွလူအမ်ားစားေသာက္ေနၾကသည္ကိုသာ
အာသာငမ္းငမ္းၾကည့္ကာ မိမိတို႔ဗိုက္မ်ားကိုသာပြတ္သပ္ေနၾကေတာ့သည္ေပါ့..။

''ဟာ  ႏွစ္ေထာင္ေတာင္က်န္ေသးတာပဲဗ်..လာပါဗ်ာ..က်ေနာ္တို႔အုပ္စုသြားစားၾကရင္ဒီေငြႏွစ္ေထာင္မ

ကုန္ေလာက္ပါဘူးဗ်''

''မင္းကေတာ့လုပ္ေတာ့မယ္ျဖဴတုတ္.. ကဲ..မင္းေျပာသလိုေလာက္တယ္ပဲထားပါေတာ့..ျပီးရင္အိမ္ကိုငါတို႔ဘယ္လိုျပန္ၾကမလဲ.''

''လမ္းစားရိတ္ကအဲေလာက္မလိုပါဘူးသားၾကီးရာ..''

ထိုအခိုက္မွာပင္သူတို႔ထိုင္ေနၾကေသာအပင္ၾကီးေအာက္ရွိခံုတန္းႏွင့္အနီးဆံုးေသာစားပြဲဝိုင္းမွ ေငြရွင္းျပီးၾက၍ကေလးလူၾကီးမက်န္
တစ္ဝိုင္းလံုးထျပန္ၾကေလရာ အုပ္ထိန္းသူဟုထင္ရေသာမိန္းမၾကိးတစ္ဥိးက ေငြႏွစ္ရာတန္တစ္ရြက္ကိုထုတ္ကာအနားရွိစားပြဲထိုး
ကို ေဘာက္ဆူးသေဘာမ်ိဳးျဖင့္ေပးလိုက္ေလသည္။ ထိုသို႔ေငြႏွစ္ရာကိုေပးလိုက္သည္ကိုသာျမင္လိုက္ရေသာ(စားေသာက္ခေငြရွင္း
တာကိုမျမင္လိုက္မိပဲ)ျဖဴတုတ္ကဝမ္းသာအားရပင္...

''ဟိုမွာၾကည့္စမ္းသားၾကီး...သူတို႔ေတြဒီေလာက္အမ်ားၾကီးစားေသာက္ထားၾကတာေတာင္ ေငြႏွစ္ရာပဲေပးသြားတာေတြ႔လား''

''ဟုတ္တယ္သားၾကီး...က်ေနာ္တို႔အားလံုးလည္းျမင္တယ္ဗ်...ႏွစ္ရာပဲက်တယ္ဆိုေတာ့က်ေနာ္ တို႔အုပ္စုသာသြားတီးလိုက္ရင္မသကာ ငါးရာေပါ့ဗ်ာ..ပိုမကုန္ပါဘူး''

ကေလးေတြအားလံုးကတညီတညာထဲေထာက္ခံေနျပီဆိုေတာ့ ေနမိုးေအာင္လည္းခပ္လွဳပ္လွဳပ္ျဖစ္လာေတာ့သည္ေပါ့.

''လာပါသားၾကီးရာ..ဒီမွာဗိုက္ဆာလို႔ေသေတာ့မယ္ဗ်.''

ျဖဴတုတ္ကလဲဝင္ျပီး..

''ဟုတ္တယ္ဗ်..သားၾကီးက က်ေနာ္တို႔အေဖပံုစံနဲ႔ဝင္မွျဖစ္မွာေနာ္..ေတာ္ၾကာအားလံုးကေလးေတြဆိုရင္ေပးမဝင္ပဲေနဦးမယ္ '' တဲ့.။

''ငါကမင္းတို႔အေဖဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲကြျဖဴတုတ္ရ.''

''ဒီလိုဗ်ာ..ဆိုင္ထဲေရာက္တာနဲ႔သားၾကီးက..(ကဲ..ကေလးေတြ..မင္းတို႔စားခ်င္တာသာမွာစားၾကေပေတာ့...) လို႔ေျပာရမယ္...''

''ေဟ..ငါကအဲလိုေျပာရမယ္.ဟုတ္လား?''

''အင္းေပါ့သားၾကီးရ..ဒါမွသူတို႔တစ္မ်ိဳးမထင္မွာေပါ့..ေနာက္ျပီး က်ေနာ္တို႔အားလံုးစားေသာက္ေန ၾကတုန္းမွာ သားၾကီးကအသံခပ္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ (မင္းတို႔အခုအစားပလုတ္ပေလာင္းစားေနၾကသလို စာမွာလည္းၾကိဳးစားၾကရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲကြယ္)....လို႔ထပ္ေျပာရမယ္..''

''ျပီးေတာ့.?''

''မေမ့နဲ႔ေနာ္သားၾကီး.....အဲလိုေျပာမွက်ေနာ္တို႔ေတြကသားအေဖေတြဆိုတာသိသာမွာေပါ့...ဟုတ္ျပီလား?''

''ေအးေအးဟုတ္ျပီ...ဟုတ္ျပိ...လာသြားၾကစို႔.''

ကေလးတစ္သိုက္ဝမ္းသာအားရနဲ႔စားေသာက္ဆိုင္ထဲကိုေျပးဝင္လာၾကေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ.......

ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ့စားပြဲထိုးေလးကကေလးတစ္ျပံဳတစ္မၾကီးႏွင့္ဝင္လာေသာေနမိုးႏိုင္ကို ၄င္းကေလးမ်ား၏အုပ္ထိန္းသူကဲ့သို႔ထင္မွတ္ကာျပာျပာသလဲပင္..

''ၾကြပါဆရာ...ဘာသံုးေဆာင္မလဲအမိန္႔ရွိပါဆရာ''

ဟုဧည့္ဝတ္ျပဳေလရာမည္သည့္အခါမွတစ္ပါးသူ၏ေလးေလးစားစားေခၚဆိုမွဳ့ကို မရခဲ့ရွာေသာေနမိုးႏိုင္တစ္ေယာက္မိုးတြင္းအခါသမယတြင္မိုးေရ
ထိစိုေသာေၾကာင့္လန္းဆန္းလာၾကေသာေပါင္းျမက္ပင္မ်ားကဲ့သို႔ ေထာင္ေထာင္...ေထာင္ေထာင္ျဖစ္လာေလေတာ့သည္ေပါ့.။
အသာေလးျဖဴတုတ္ဖက္ကိုလွည့္ရင္းမွ

''ငါ့ကိုဆရာတဲ့..ငါ့ကိုဆရာလို႔ေခၚတယ္ကြ..''

စားပြဲထိုးကေတာ့မၾကားေရးခ်မၾကားပါ....

ျဖဴတုတ္ကေတာ့စားပြဲခံုေအာက္မွမသိမသာေနမိုးႏိုင္၏ေျခေထာက္ကိုနင္းျပီးအခ်က္ေပးရင္းမွ ခုနေလးကသင္ေပးခဲ့ေသာစကားေတြေျပာေစရန္
အလို႔ငွါ မ်က္ရိပ္ျပလိုက္ေလသည္..။ ဟာ..ဟ..ဒီေလာက္ေတာ့ေနမိုးႏိုင္တို႔ကအထာေပါက္သည္ေပါ့.... ခပ္တည္တည္ႏွင့္ပင္

''ကဲ...ကေလးတို႔ မင္းတို႔စားခ်င္တာသာမွာစားၾကေပေတာ့..

မင္းတို႔အခုအစားပလုတ္ပေလာင္းစားေနၾကသလို ...''

ေနမိုးႏိုင္ေျပာေနေသာစကားမွာလမ္းခုလတ္မွာပင္တစ္သြားရေလေတာ့သည္..။ မတစ္ရိုးလား....စားပြဲေအာက္ကေနျဖဴတုတ္ရဲ့လက္ေတြကေနမိုးႏိုင္
ရဲ့ေပါင္တြင္းေၾကာေတြကိုခ်ဳပ္ကိုင္ထားတယ္ေလ...ျပီးေတာ့စားပြဲထိုးမၾကားေအာင္လည္း ေျပာလိုက္ေသးတယ္..။

''သားၾကီး..အဲဒီေနာက္ကစကားက က်ေနာ္တို႔စားေနၾကတုန္းမွာေျပာဖို႔ခ်န္ထားရမွာေလဗ်ာ.. ခုေျပာလို႔မျဖစ္ေသးဘူးေလ...ဘာမွေတာင္မမွာရေသးဘူး''

ဒီေတာ့ေနမိုးႏိုင္လည္းသေဘာေပါက္သြားျပီးေျပာလက္စ စကား ေရွ႕ဆက္မရပဲတစ္သြားတာပါ..။လူတတ္ၾကီးျဖဴတုတ္ပဲဦးေဆာင္ျပီးအစားအေသာက္ေတြ
ကိုမွာလိုက္ေတာ့တာေပါ့...။

''ဟင္းအစံုနဲ႔ထမင္းေျခာက္ပြဲေပးဗ်ာ..''

''ဟုတ္ျပီညီေလး.....'' လို႔ေျပာျပီးစားပြဲထိုးေလးကလွည့္ထြက္သြားတယ္ေလ....။

ဒါနဲ႔အားရပါးရစားေသာက္ၾကတာေပါ့..စားေနတုန္းေျပာေပးရမယ့္စကားကိုေတာင္ေျပာဖို႔ေမ့ေန လို႔ျဖဴတုတ္ကလွမ္းဆိတ္ဆြဲျပီးေျပာခိုင္းရတယ္..ဒီေတာ့ေနမိုးႏိုင္လည္းကပ်ာကယာ

''မင္းတို႔အခုအစားပလုတ္ပေလာင္းစားေနၾကသလို စာမွာလည္းၾကိဳးစားၾကရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲကြယ္''  

လို႔ေျပာလိုက္ရွာပါတယ္..သူတို႔အေတြးနဲ႔သူတို႔ေတာ့ဟုတ္ေနတာေပါ့ေလ.....။

စားေသာက္ျပီးၾကေတာ့မွ..

''ဗိုက္ကိုကားထြက္သြားတာပဲသားၾကီးရာ...အေအးဖို႔ေတာင္ေနရာက်န္ပါ့မလားပဲ.''

ကေလးတစ္ေယာက္ကေျပာလိုက္တာပါ...သူ႔ကိုၾကည့္ရတာေက်နပ္ေနပံုမ်ိဳးေပါ့..ဗိုက္ေလးကိုပြတ္လိုက္ ၊ ေနမိုးႏိုင္မ်က္ႏွာကိုေငးၾကည့္လိုက္နဲ႔...။

''ရွင္းမယ္အစ္ကိုေရ..ဒီမွာဘယ္ေလာက္က်လဲ?''

ျဖဴတုတ္ကဆရာၾကီးလိုလို၊ဘာလိုလိုနဲ႔စားပြဲထိုးကို သြားၾကားထိုးေနရင္းမွလွမ္းေျပာလိုက္တာေပါ့..။
စားပြဲထိုးကလည္းေရာက္လာျပီးေတာ့အားလံုးတြက္ခ်က္ျပီးေတာ့

''ရွစ္ေထာင့္ငါးရာပါဆရာ.''

စားပြဲထိုးဆီကရွစ္ေထာင့္ငါးရာဆိုတဲ့အသံၾကားေတာ့ေနမိုးႏိုင္တစ္ေယာက္ တြယ္ေနေသာသခြါးသီးစိပ္ကေလးပင္လြတ္က်သြားမိကာ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးႏွင့္
ျဖဴတုတ္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့သည္ေပါ့..။မိမိတြင္ရွိသည္ကစုစုေပါင္းမွ ေငြႏွစ္ေထာင္...။အျပန္လမ္းစားရိတ္ကရွိေသးသည္မဟုတ္ပါလား..။
အေျခအေနကိုတြက္ဆမိေသာျဖဴတုတ္က မွင္ေသေသျဖင့္...

''ေကာင္းျပီအစ္ကိုေရ..ေလာေလာဆယ္အေအးသံုးလံုးခ်ေပး.ဒါေတြနဲ႔ေပါင္းမွတ္ထား..

ေတာ္ၾကာမွရွင္းလိုက္မယ္..ဟုတ္ျပီလားအစ္ကို?''

''ဟုတ္ပါျပီညီေလးရယ္...''  လို႔ေျပာျပီး တဆက္တည္း ''အေအးသံုးလံုးခ်မယ္ေဟ့'' 

လို႔ဆိုင္အတြင္းဖက္ကိုလွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္ေလေတာ့တယ္ဗ်ာ...။
စားပြဲထိုးအနားကထြက္သြားေတာ့မွေနမိုးႏိုင္က

''စားျပီးသားဟာေတြေတာင္မရွင္းႏိုင္ပဲ မင္းကအေအးထပ္မွာရသလားကြ.....

ခုဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ...ေျပာ''

''အာ....သားၾကီးကလဲ..ေပးဖို႕ပိုက္ဆံမေလာက္မယ့္အတူတူ..ခုေလာေလာဆယ္မေပးရေအာင္ သူ႕ကိုအခ်ိန္ဆြဲဖို႔ကဒီနည္းပဲရွိတယ္မဟုတ္လား.. ဒါေၾကာင့္ပါ''

''ထားပါေတာ့ျဖဴတုတ္ရယ္... ေငြရွစ္ေထာင္ေလာက္ဘယ္ကသြားရွာမတုန္း..ဒါပဲေျပာစမ္းပါ''

ေရာက္လာေသာအေအးပုလင္းကို ခပ္ေလာေလာေမာ့ေသာက္လိုက္ရင္းက ျဖဴတုတ္က

''သားၾကီးဆီမွာ..သားၾကီးညီအလုပ္လုပ္တဲ့လိပ္စာရွိတယ္မို႔လား...အဲဒါေပးလိုက္ဗ်ာ...

က်ေနာ္သူ႔ကိုသြားေခၚလာမယ္..အားလံုးဒီဆိုင္ကပဲေစာင့္ေနၾကေပါ့ဗ်ာ.''

''ငါလည္းလိုက္မယ္ေလကြာ''  

ဆိုျပီးေနာက္တစ္ေယာက္လဲျဖဴတုတ္ႏွင့္အတူပါသြားေရာ..။ ေငြရွင္းမယ္ေျပာျပီးမရွင္းေသးပဲအေအးထပ္မွာကာအခ်ိန္ဆြဲေနၾကသည့္
ေနမိုးႏိုင္တို႔ဝိုင္းကို မသကၤာျဖစ္ေလသလားမသိ...ဆိုင္ရွင္အပါအဝင္စားပြဲထိုးမ်ားအားလံုးအလစ္မေပးပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေလေတာ့သည္..။
ဒီၾကားထဲက်န္ခဲ့ေသာကေလးေတြထဲမွတစ္ေယာက္က

''သားၾကီး...သမီးရွဳးေပါက္ခ်င္တယ္....ေမာင္ေလးနဲ႔အတူခဏသြားေပါက္ပါရေစေနာ္..'' 

လို႔ေျပာျပီးထြက္သြားေတာ့ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္းသူပါေပါက္ခ်င္သည္
ဟုဆိုကာေနမိုးႏိုင္ကိုထား၍ထြက္သြားၾကေလေတာ့သည္ေပါ့..။ ေနမိုးႏိုင္ခမ်ာမွာေတာ့ ဆရာတင္ထားမိေသာျဖဴတုတ္ကလည္းမရွိ၊က်န္တဲ့ကေလးေတြပါထြက္သြားေတာ့
အားငယ္လိုက္ရတာေပါ့..။ စားပြဲထိုးေတြကလည္းလံုးဝအလစ္မေပးေခ်..။ ဒါနဲ႔ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ဥာဏ္စဥ္မမွီရွာေသာေနမိုးႏိုင္တစ္ေယာက္ခပ္တည္တည္ျဖင့္ထ
၍ဆိုင္အျပင္သို႔ထြက္ေျပးရန္ၾကိဳးစားေလရာ...

ဆက္ပါဦးမယ္ခင္ဗ်ာ..မ်က္ေစ့ေညာင္းလာလို႔ပါ..။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ..။

ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္