အိမ္လြမ္းစိတ္

ရိုးရိုးသာမန္ေန႔တဓူဝရုန္းကန္ေနၾကရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာထက္အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာလို႔ပြဲေတာ္ရက္ေတြ၊ ရက္ၾကီးရက္ျမတ္အခါသမယေတြမွာဆိုအရမ္းသိသာပါတယ္။ဒါကဘယ္ဘာသာဝင္မဆိုလူမွန္ရင္ျဖစ္ေပၚ
လာတတ္တဲ့သေဘာတရားတစ္ခုပါ။ၾကားဖူးထားတာေလးတစ္ခုအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့''ခါေႏြဆန္းေတာ့လြမ္းမိတယ္'' တဲ့..။ 
ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းပိေတာက္ဖူးတဲ့လတန္ခူးကိုေရာက္ျပီဆိုရင္လည္းပုန္းခိုေနတဲ့အိမ္လြမ္းေဝဒနာကခုန္ေပါက္ထြက္ေပၚလာ စျမဲပါ။ေတာင္ေပၚသားေတြၾကျပန္ေတာ့လည္းေျမျပန္႔ရွားပါးတဲ့ဒီဘက္ဆီကႏိုင္ငံေတြထဲမွာခရီးသြားမိတိုင္းကိုယ့္ဇာတိ
ေတာင္ေပၚေျမေလးကိုအလိုလိုလြမ္းေဆြးသြားတတ္ၾကပါတယ္။

ကိုယ့္အိမ္ကုိသတိရတာ၊ကိုယ့္ေမြးရပ္ဇာတိေျမကိုလြမ္းဆြတ္ၾကတာလူ႔ပကတိစိတ္တစ္ခုပါ။ အဲဒီထဲကမွအိမ္ေတြနဲ႔ေဝးေနၾကျပီးဇာတိေျမရဲ့အေဝးေရာက္ေနၾကတဲ့(ေရျခားေျမျခားေရာက္ေနၾကတဲ့)သူေတြဟာ
သူမ်ားေတြထက္ပိုျပီးအိမ္ကိုသတိရၾကမယ္၊လြမ္းဆြတ္ၾကမယ္ဆိုတာနားလည္ခံစားမိပါတယ္။ ဘယ္သူမဆိုကိုယ္ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကတည္းကလႊမ္းမိုးခဲ့တဲ့၊သက္ေရာက္ပံုသြင္းခဲ့တဲ့ဇာတိေျမပတ္ဝန္းက်င္
ရဲ့အေရာင္၊အရိပ္၊နဲ႔ရနံ႔တုိ႔ကိုေမ့ပစ္ႏိုင္ၾက၊ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ႏုိင္ၾကမယ္လို႔မထင္ပါ။ဘယ္ေလာက္ပဲအစြဲကင္းပါသည္ လို႔ေျပာဆိုေနသူပဲျဖစ္ေနပါေစ..ဇာတိစြဲ၊ၿမိဳ႕စြဲ၊ရြာစြဲကေလးေတာ့ရွိစၿမဲပါ။ေရေျမေတာေတာင္နဲ႔ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း၊ ရပ္ဓေလ့ရြာဓေလ့နဲ႔ယဥ္ေက်းမႈ႔ရိုးရာဓေလ့ထံုးစံမ်ား၊အဲဒီအရာမ်ားနဲ႔ဖြဲ႔ဆိုျခယ္မႈန္း၊ထင္ဟပ္အလွဆင္ထားတဲ့စာ၊ ကဗ်ာ၊ေတးသီခ်င္းမ်ားရဲ့အရိပ္ကေနဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကထြက္ေျပးလို႔လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ပါ့မလဲခင္ဗ်ာ..။ လြတ္ေျမာက္ေအာင္လည္းဘယ္သူမွၾကိဳးစားၾကမွာမဟုတ္သလိုလြတ္ေျမာက္သြားခ်င္တဲ့ဆႏၵလည္းဘယ္သူ႔ဆီမွာမွ ရွိၾကမွာမဟုတ္ပါဘူးလို႔ထင္မိပါတယ္..။
ရိုးရိုးသာမန္ေန႔တဓူဝရုန္းကန္ေနၾကရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာထက္အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာလို႔ပြဲေတာ္ရက္ေတြ၊ ရက္ၾကီးရက္ျမတ္အခါသမယေတြမွာဆိုအရမ္းသိသာပါတယ္။ဒါကဘယ္ဘာသာဝင္မဆိုလူမွန္ရင္ျဖစ္ေပၚ
လာတတ္တဲ့သေဘာတရားတစ္ခုပါ။ၾကားဖူးထားတာေလးတစ္ခုအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ''ခါေႏြဆန္းေတာ့လြမ္းမိတယ္'' တဲ့..။ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္းပိေတာက္ဖူးတဲ့လတန္ခူးကိုေရာက္ျပီဆိုရင္လည္းပုန္းခိုေနတဲ့အိမ္လြမ္းေဝ
ဒနာကခုန္ေပါက္ထြက္ေပၚလာစျမဲပါ။ေတာင္ေပၚသားေတြၾကျပန္ေတာ့လည္းေျမျပန္႔ရွားပါးတဲ့ဒီဘက္ဆီကႏိုင္ငံေတြ ထဲမွာခရီးသြားမိတိုင္းကိုယ့္ဇာတိေတာင္ေပၚေျမေလးကိုအလိုလိုလြမ္းေဆြးသြားတတ္ၾကပါတယ္။ဆင္တူတာကိုး..။
လူမ်ိဳးမတူတာနဲ႔မဆိုင္၊ႏိုင္ငံမတူတာနဲ႔မပတ္သက္...လူမွန္ရင္အိမ္ကိုသတိရၾက၊ေမြးရပ္ေျမကိုလြမ္းဆြတ္ၾက၊ေအာက္ေမ့ တမ္းတမိၾကတဲ့လူ႔သဘာဝနဲ႔ပဲဆိုင္ပါတယ္။လူ႔ႏွလံုးသားရဲ့နက္ရွိဳင္းတဲ့တေနရာဆီကလာတဲ့
ေဝဒနာတစ္ရပ္၊တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ဘယ္သမားေတာ္ပညာရွင္ကမွေပ်ာက္ကင္းေအာင္လမ္းမညႊန္ျပႏိုင္တဲ့ ရွဳပ္ေထြးတဲ့ေရာဂါေဗဒတစ္ခုလို႔သတ္မွတ္ၾကရမွာပါ။သို႔ေသာ္လည္းဘာေၾကာင့္မ်ားခ်ိဳျမေသာအိမ္၊
ေႏြးေထြးေသာဇာတိေျမကိုေက်ာခုိင္းပစ္ၿပီးစိမ္းကားတဲ့ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးမ်ားနဲ႔သူစိမ္းနယ္၊သူစိမ္းကမၻာကိုထြက္ခြာ သြားၾကရတာလဲ၊ထြက္ခြာေနၾကရတာလဲလို႔ေမးခ်င္ေမးလာႏိုင္ပါတယ္။ဟုတ္ကဲ့။။အားလံုးၾကားဖူးတဲ့
“လြမ္းေရး ထက္ ဝမ္းေရးခက္တယ္ ” ဆုိတဲ့စကားေလးကိုျပန္သတိရေစခ်င္ပါတယ္။စိမ္းစိမ္းကားကားၾကီးေက်ာခုိင္းေလွ်ာက္လွမ္းသြားခဲ့ၾကတဲ့ေျခလွမ္း စိမ္းစိမ္းေတြရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာေက်ာခိုင္းသြားခ်င္စရာေကာင္း
တဲ့ခုိင္လံုတဲ့အေၾကာင္းတရားကုိယ္စီလူတိုင္းမွာရွိၾကမွာပါ။(အေဝးေရာက္ေနသူမ်ားကိုဆိုလိုပါသည္) အက်ိဳးအေၾကာင္းတရားေျမာက္မ်ားစြာအနက္ကမွတခ်ိဳ႕ကစီးပြားေရးအေၾကာင္းတရား၊တခ်ိဳ႕ကႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း
တရား၊တခ်ိဳ႕ကပညာေရးအေၾကာင္းတရား၊တခ်ိဳ႕ကလည္းရင္ေသြးငယ္ေလးေတြရဲ့ေနာင္ေရးအေၾကာင္းတရား...စသည့္ စသည္တို႔ဟာမတူညီတဲ့ပံုသ႑ာန္ေတြျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနေပမယ့္ကိုယ္ခ်စ္တဲ့အိမ္နဲ႔ဇာတိေျမကို
စိမ္းစိမ္းကားကားစြန္႔ခြါလာခဲ့ရတဲ့အဓိကက်တဲ့အေၾကာင္းအခ်က္ေတြဆိုတာေတာ့တစ္ရာ(100%)ရာခိုင္ႏွဳန္းေသခ်ာ ပါတယ္။လြယ္လြယ္နဲ႔စြန္႔ခြာခဲ့ၾကလို႔သတၱိနည္းသူေတြ၊ခံႏိုင္ရည္အားမျပည့္ဝသူေတြလို႔အျပစ္မတင္ပါနဲ႔
ဦးခင္ဗ်ာ။အဲလိုစြန္႔ခြာႏိုင္ဖို႔ဆိုတာကလည္းခုေျပာ၊ခုဆံုးျဖတ္၊ခုသြားခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္လာတယ္လို႔လည္း ခပ္တိမ္တိမ္မေတြးေစခ်င္ပါဘူး။တကယ္မလြယ္ခဲ့ၾကလို႔ပါ။အမ်ားၾကီးစြန္႔စားျပီးမွေရာက္လာတဲ့ႏုိင္ငံမွာရရာအလုပ္
ကိုေခြးတုိးဝက္ဝင္လုပ္ၾကရတယ္။ရသမွ်လစာလုပ္ခေငြကိုေျခြတာစုေဆာင္းၿပီးအိမ္မွာက်န္ရစ္ခဲ့သူမ်ားထံျပန္ပို႔ၾကရတယ္။ ဒါကပဲယေန႔ကာလရဲ့အဓိကအသက္ေမြးမႈလိုျဖစ္လာေနတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ဒီအထဲမွာMale,Femaleမခြဲ
ထားဘူး၊Young,Oldမသတ္မွတ္ထားဘူး၊Under Age,Adultရဲ့စံမရွိဘူး။Black,Whiteမလိုအပ္ဘူး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု..ေနရာအစံုစံုက သူေတြအားလံုးရဲ့တစ္မ်ိဳးထဲေသာအသက္ေမြးမွဳ႕စနစ္ၾကီးပါ။က်ေနာ္တို႔ဆီမွာရွိတဲ့ေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ားလူငယ္လူရြယ္မ်ား(လူလတ္ေတြထဲကေရာလူၾကီးေတြထဲကတခ်ိဳ႕ပါ)ဟာတစ္ပုိင္း တစ္စပညာကေလးနဲ႔ပဲေလလမ္း၊ေရလမ္း၊ကုန္းလမ္း၊ေတာင္ေက်ာ္လမ္း၊အေပၚလမ္း၊ေအာက္လမ္းစတဲ့နည္း လမ္းေပါင္းစံုနဲ႔ကိုယ္ကၽြမ္းရင္ကၽြမ္းသလို၊ႏိုင္ရင္ႏိုင္တဲ့အေလ်ာက္ေရျခားေျမျခား၊ႏိုင္ငံျခားေတြဆီကို ထြက္ခြာေနခဲ့ၾကတာပါ။ခုထိလည္းထြက္ခြာေနၾကဆဲပါပဲ။အခ်ဳိ႕လည္းေလွာ္ရင္း၊ပ်ံရင္းလမ္းခရီးမွာပဲေရတိမ္နစ္ သြားၾကသလိုအခ်ိဳ႕လည္းထိတ္လန္႔ဖြယ္
ေၾကကြဲဖြယ္ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ခရီးစဥ္ေတြကိုအသက္ကိုပဓာနမထားႏိုင္ပဲေလွာ္ေနဆဲ၊ပ်ံေနဆဲပါ။ အသက္နဲ႔ရင္းရလို႔ဒီလိုခရီးစဥ္အတြက္ဆက္မရင္းရဲၾကေတာ့ဘူးလို႔မထင္ပါနဲ႔ဦး...ၾကံစည္ဆဲၾကံဆျမဲ၊သြားၿမဲလာၿမဲ၊
ထြက္ခြာၿမဲထြက္ခြာေနၾကဆဲပါပဲဗ်ာ။အခ်ဳိ႕သူေတြကေတာ့ရည္မွန္းသည့္ေနရာကိုေရာက္သြားၾကပါရဲ့.. သို႔ေသာ္လည္းအရင္ကတည္းကေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့အျဖစ္ဆိုးေတြကိုရင္စည္းခံၾကရတာေတြဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ဘယ္သူဘယ္သူ႔ကိုမမကယ္တင္ႏုိင္သည့္ဘဝ။ အႏုိင္က်င့္ေစာ္ကားမႈ၊ေက်းကၽြန္သဖြယ္ပိတ္ေလွာင္ခုိင္းေစမႈ၊သားမယားျပဳက်င့္ခံရမႈ၊လက္လႊဲေရာင္းစားခံရမႈစတဲ့ မတရားမႈေပါင္းစံုကိုခံၾကရပါတယ္။အိမ္ကစထြက္လာကတည္းကအဆိုးဆံုးအတြက္
ၾကိဳတြက္ထားၾကတယ္ဆိုေပမယ့္၊ၾကိဳျပင္ဆင္ထားခဲ့ၾကတယ္ဆိုေပမယ့္နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ရင္ဆိုင္လာရတဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုေနမယ္ဆိုတာၾကံဳဖူးသူအခ်ိဳ႕သိၾကမွာပါ။အဲဒီအထဲကအခ်ဳိ႕မွာေတာ့လံုးဝျပန္မလာစတမ္းလံုးဝေပ်ာက္ဆံုး
သြားၾကပါတယ္။အနည္းစုျပန္ေပၚလာသူမ်ားမွာလည္းရင္နင့္စရာထိတ္လန္႔စရာျဖစ္ရပ္ကိုယ္စီႏွင့္မို႔..။ အခ်ဳိ႕မွာကားကုရာနတၱိေဆးမရွိေသာေရာဂါနဲ႔အိမ္ျပန္ခက္သည့္ေဝဒနာကိုလြယ္ပိုးထားရတာလည္းမနည္းလွပါဘူးဗ်ာ။ အေၾကာင္းရင္းေျမာက္ျမားစြာေၾကာင့္ထြက္လာခဲ့ၾကျပီးမွျပန္လို႔မျဖစ္ေတာ့တဲ့အထဲမွာလုပ္ခ လစာမိုးနဲ႔ေျမလိုကြာခ်င္တိုင္းကြာေနတာေတြကလည္းအပါအဝင္ေပါ့ဗ်ာ။ဒီေတာ့လည္းဇာတိေျမမွာက်န္ခဲ့တဲ့ မိအိုဖအို၊မွီခုိသူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေတြကိုသာရဲရဲၾကည့္ၿပီးကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ အနာခံလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ၾကက္သီးထခ်င္စရာေကာင္းတဲ့စိတ္ဓာတ္ေလးနဲ႔ၾကံဳေနရတဲ့ သူစိမ္းကမၻာမွာႀကံဳသမွ်ဒုကၡေတြကိုသူတို႔ခ်ိဳၿမိန္ခဲ့ၾကရတာပါ။လူမ်ိဳးျခားေတြဆီမွာကိုယ့္အဆင့္အတန္းနဲ႔လိုက္ဖက္
ညီစြာခ်ိန္ထိုးျပီးေပ်ာ္ရာမွာမေနရပဲေတာ္ရာမွာေနရတဲ့ခါးသီးမွဳ႕ေတြကိုၾကံ့ၾကံ့ခံေနၾကရတာပါ။ ခ်စ္တဲ့ဇာတိေျမကိုလြမ္းတိုင္းလက္လွမ္းမွီသေလာက္ၾကံဖန္ျပီးဇာတိေျမဓာတ္ထံုလႊမ္းေနတဲ့အႏုပညာစာေပေတြ ထဲမွာေပ်ာ္ေမြ႔ေနၾကရတာပါ။ဒါကအမ်ားစု..။သို႔ေသာ္အနည္းစုဖက္ပိုင္းမွာလည္း ဇာတိေျမထက္ပိုျပီးေရာက္ရာအရပ္ကိုတြယ္တာေနတဲ့သူေတြရွိပါတယ္..။ ဒီပို႔စ္ကအိမ္လြမ္းသူပို႔စ္ဆိုေတာ့သူတို႔အေၾကာင္းမေျပာေတာ့ပါဘူး။ေျပာရေလာက္ေအာင္လည္းေရာက္
ရာအရပ္ကိုဇာတိခ်က္ေၾကြေမြးရပ္ေျမေလာက္မခင္တြယ္မိတာမို႔ထဲထဲဝင္ဝင္နားမလည္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။ သိပ္မၾကာခင္ကေတာ့ရုရွားစာေရးဆရာႀကီး ''အီလ်ာအာရင္ဘတ္'' က “သူဟာျပင္သစ္ေပါင္မုန္႔ကိုစားၿပီး႐ုရွားျပည္ႀကီးကိုလြမ္းေနသူပါ”
လို႔ေရးထားတာဖတ္လိုက္ရလို႔ ''က်ေနာ္တုိ႔လည္းပီဇာ၊စပါဂတ္တီ၊ေပါင္မုန္႔၊ခ်ီးစ္၊ဟမ္ဘာဂါ၊ဆူရွီ၊ကြတ္တီရိုတို႔ကိုစားျပီးအမိႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးကိုလြမ္းဆြတ္ေနၾကသူေတြျဖစ္ပါလား'' လို႔ေတြးမိျပီးဒီပို႔စ္ေလးကိုေရးလိုက္မိတာပါ။တစ္ဆက္တည္း
ဆႏၵေလးတစ္ခ်ိဳ႕ကိုပါတြဲျပီးမွ်ေဝလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။






က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ …

MRT,Sky Train,Subway ဆိုတာေတြ မ႐ွိရင္ေနပါေစ စစ္က်န္Bus ေတြ စီးေနရလည္း ေနႏိုင္ပါတယ္။

Charles & Keith မစီးရလည္း ကတၱီပါ ပံုေတာ္ဖိနပ္နဲ႔ ေက်နပ္ပါမယ္။

Chocolate နဲ႔ Pistachio မစားရလည္း ဘိန္းမုန္႔နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းစားၿပီး ဗိုက္၀ႏိုင္ပါတယ္။

Ashworth ,Victoria Secret ဆိုတာေတြ မ၀တ္ရလည္း ေယာလံုခ်ည္၊ ကခ်င္လံုခ်ည္၊ ႐ွမ္းအက်ႌေလးေတြ ၀တ္ၿပီး လွတယ္လို႔ ခံယူပါမယ္၊

ATM card,Credit card ေတြမ႐ွိလည္း ပိုက္ဆံ ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြကို ဆာလာအိတ္ေတြနဲ႔ထမ္းၿပီး အလုပ္လုပ္ပါမယ္။

Internet connection ေႏွးေနလည္းစိတ္႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ေစာင့္ဖတ္ပါမယ္။

ေနရာတကာမွာေပါက္ျပဲေနတဲ့ လမ္းေတြ ဖာမေပးရင္ေနပါေစ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ၾကည့္ေ႐ွာင္ပါမယ္။ 




***သရုပ္ေဖာ္ပံုကေလးနဲ႔ကဗ်ာေလးကိုေတာ့ဧရာဝတီဘေလာ့ကဆရာဝန္မမၾကီးpadonmarေရးတဲ့ေဆာင္းပါးေလး မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။ကဗ်ာေလးရဲ့မူရင္းလင့္ကေတာ့
ဒီမွာပါခင္ဗ်ာ

Oversea Burmese People ေတြအတြက္အိမ္အလြမ္းေျပအမွတ္တရ
။ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
***ေနာက္အပတ္မွစျပီး(မနက္ျဖန္)သင္တန္းႏွင့္အလုပ္ေရာေထြးရေတာ့မွာမို႔အလည္အပတ္နည္းနည္းေလွ်ာ့ရပါမယ္။
နားလည္ေပးၾကမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။အဆင္ေျပတိုင္းအရင္လိုလည္ပတ္ျပီးေမႊျဖစ္ေနမွာပါ:P



ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္

ခ်င္းကေလး

4 Responses
  1. Candy Says:

    အိမ္လည္း လြမ္းတယ္.. ခ်စ္သူလည္း လြမ္းတယ္.. ရန္ကုန္ကိုလည္း လြမ္းတယ္.. စားစရာေတြလည္း လြမ္းတယ္.. အားလုံးလြမ္းတယ္.. ငိုခ်င္လာၿပီေနာ္.. !_!
    ညီမလည္း ရႈပ္ေတာ့မွာ အစ္ကိုေရ.. dissertation ေတြေရာ.. presentation ေတြေရာ...ဘ၀တူေတြျဖစ္သြားၿပီ... :(

  2. Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! Says:

    အားမငယ္ပါနဲ႕ အတူတူလြမ္းၾကတာေပါ့ ... အေဖာ္ေတြနဲ႕ လြမ္းရတာလဲ တစ္မ်ိဳးပဲမလား ေမာင္ေလးေရ..
    မအားတဲ႕အခ်ိန္ေတြၾကားကပဲ အလြမ္းေတြက တိုးေခြ႕ေနရာယူတက္ေလေတာ့ ...လြမ္းသမွ်ကိုသာ....

  3. KMC@ခ်င္းေလး Says:

    အားရွိသြားျပီ.....အားေပးတဲ့ပံုစံေတြက
    ညီမေလးကတမ်ိဳး၊မမကတစ္မ်ိဳးဆိုေတာ့
    အင္အျပည့္အားအျပည့္ျဖစ္သြားပါျပီဗ်ိဳ႕.။
    ေက်းဂ်ဴးေက်းဂ်ဴး..:D

  4. အိမ္မက္ေစရာ Says:

    ေနရာတကာမွာေပါက္ျပဲေနတဲ့ လမ္းေတြ ဖာမေပးရင္ေနပါေစ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ၾကည့္ေ႐ွာင္ပါမယ္။

    ..ေရးတက္လိုက္တာကိုခ်င္းေရ အေဝးေရာက္သူေတြအားလံုးက ေမြးရပ္အမိေျမကုိ အရမ္း လြမ္းေနၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပါ... အားလံုးအတူတူေပါ့ ရင္ဖြင့္ၿပီး အတူတူလြမ္းၾကတာေပါ့ေနာ္...

abcs